Non semper exempla trahimus a libris situ et pulvere obrutis, prasertim cum adloquendum nobis ad iuniores sit. Quaesivit olim ex me filia tum decimum et quartum annum agens quid esset misercordia et quomodo ei explanarem quis revera misericors sit. Non potui ilico ad mentem revocare exempla et ecce mihi venit in mentem cantiuncula idest cantus cum cantico suo: et haec cantiuncula notissima tum erat cum studens Papiae eram. Auctores erant quattuor musici qui nati erant in Liverpool civitate anglica. Nomen horum Symphoniacorum anglice referam: vocabantur «Beatles». Verba cantus illius narrabant de immedicabili solitudine, sine spe, sine amore, sine gaudio ullo, sine amicis, duarum personarum quae in fine cantici una tandem congrediebantur. Et mea sententia hoc poemation demonstrabat in corde eorum qui versus scripserant, misericordiam esse unde hic cantus exemplum pietatis et misericordiae fieret, sic ut filiam hortatus sim ad hoc carmen audiendum. Eleanor Rigby est vetula mulier quae in solitudine vivit non longe ab ecclesia. Nemo umquam eam sibi poposcerat uxorem sed semper Eleanor ad ecclesiam veniebat praesertim cum matrimonia celebranda essent. Nemo ad eam attendebat sed quasi per somnium fingebat illa secrete secum subridens ipsam esse sponsam illius cerimoniae et colligebat humi granicula oryzae quae rite ad sponsos iactantur cum a templo exeant. Secunda persona est Pater McKenzie senex presbyter qui describitur dum noctu ad lucem lampadis limat sermonem quem dicturus est mane in Ecclesia: sed nemo audiet sua verba; et dein resarcit in horis nocturnis calceos suos pertusos. Sed cum Eleonora mortua est Pater Mckenzie ipse eam tumulat manibus suis: sic solitudines amborum tandem una coniungentur et ad finem pervenient: quia nemo solus vel inutilis est in regno Domini.​